Uit vorige geschriften 34 – “Er kleeft nu bloed aan onze naam”

Geplaatst op door

Alinea’s uit onze vorige boeken

(…)

Donderdag 11 mei 2006.
In het Stuivenbergziekenhuis ontwaakt Hans uit de narcose na zijn buikoperatie.
Politieagenten houden hem in de gaten.
Op zijn kamer staat de tv aan.

Iedereen kijkt geïnteresseerd naar het tv-journaal.
Ook hij bekijkt gefascineerd de beelden.
“Ik heb nogal wat commotie veroorzaakt”, klinkt het cynisch.
Aan het einde heeft hij een vraag.
“Wat zeggen mijn ouders daarvan? Ze zullen zeker niet goedkeuren wat ik heb gedaan.”

Op hetzelfde moment heeft de directie van het VABI Roeselare het licht gezien.
Na het tv-journaal zegt directeur Luc Deprez:
“Pas nu weten we het zeker.
Leerlingen werden door hun ouders opgebeld.
Het gonsde hier de hele namiddag van onbevestigde berichten.”

De schoolbevolking reageert ontredderd wanneer de politie met groot vertoon arriveert voor een zogeheten huiszoeking.
Personeel en klasgenoten worden ondervraagd.

Op de kamer van Hans wordt zijn afgesneden haardos teruggevonden in een afvalbakje.
In de achtergebleven sporttas steken lege flessen drank.
Verder enkele tekeningen, posters en handleidingen bij de pc-game War Hammer.
Geen wapens, geen pamfletten, geen foto’s, geen fascistische documenten of literatuur, zoals de speurders hadden verwacht.

Zo te horen, weet niemand in de school een kwaad woord over Hans.
De oogst is schraal voor de speurders.

Het is al na zeven uur ’s avonds wanneer politica Frieda Van Themsche wordt opgebeld door de leiding van het Vlaams Belang.
Of zij naar het tv-journaal heeft gekeken?
Ja, Frieda had het journaal gezien.
Over die schietpartij in Antwerpen?
“Ja, wie doet er nu zoiets?”

Er wordt haar gevraagd of ze een Hans Van Themsche in de familie heeft.
“Euh, ja, de oudste zoon van mijn broer heet Hans.”
Ze kan niet geloven dat het om die Hans gaat.
Ze belt naar haar broer.
De verschrikkelijke tijding wordt bevestigd.

De telefoon blijft rinkelen.
De ene journalist na de andere.
Tot laat in de avond staat Frieda iedereen te woord.
“Er kleeft nu bloed aan onze naam.”

Het persleger is opgerukt tot aan de schoolpoorten in Roeselare.
De satellietwagens van de landelijke tv-zenders staan nu in de Zuidlaan die, door werkzaamheden, toevallig verkeersvrij is gemaakt.
Leerlingen en leerkrachten worden aangeklampt.

Directeur Luc Deprez:
“Ik kan helemaal niets slechts zeggen over hem.
Een goede jongen, een humorist, een ernstig lid van de schoolraad en het college van medezeggenschap.
En altijd correct.
Nooit heb ik van hem iets gezien of gehoord dat aan racisme deed denken.”

Om acht uur ’s avonds roept de schooldirectie alle internen naar de grote studiezaal.
Het duurt even voor iedereen aanwezig is, want rond die tijd mogen de leerlingen een douche nemen.

“Ik heb jullie iets mede te delen.
Sommigen onder jullie zullen het al weten, maar nu weten we het officieel.
Hans Van Themsche heeft in Antwerpen twee personen doodgeschoten en een derde zwaargewond.
Daarna werd hij zelf neergeschoten, maar hij leeft en is buiten gevaar.”

De jongeren worden gegrepen door grote emoties.
Sommigen beginnen te huilen.
Anderen lopen naar buiten.
Een meisje krijgt een aanval van hyperventilatie.

Wie naar huis wil, mag naar huis.
Ze mogen zich door hun familie laten afhalen.
Maandagmorgen worden ze weer op het VABI verwacht.

(…)

Op alle tv-zenders is Jef Vermassen te horen.
“Het is duidelijk, deze kerel had maar één doelgroep, namelijk het doden van kleurlingen.
Hij is een massamoordenaar.
Hij beantwoordt perfect aan het profiel daarvan.”

(…)

Fragment, pagina 85 e.v. uit ons boek “De zaak Hans Van Themsche”

(…)

Lees meer in één van onze vorige boeken…

VORIGE