Uit onze vorige geschriften 21 – Op duizend meter hoogte trekken ze hun parachute open

(…)

Zaterdagnamiddag 18 november 2006.
Rond halfeen in de namiddag springt boven Zwartberg, op een hoogte van 4500 meter, een laatste groepje uit het vliegtuig voor een vrije val.
Het zijn Mars Somers, Tom Bolsius, Els Van Doren en Els Babs Clottemans.
Met zijn vieren maken ze gedurende ongeveer een minuut enkele formaties.
Op zo’n 1000 meter gaan ze uit elkaar en trekken ze hun valscherm open.
Bij Els Van Doren lukt dit niet.
Haar hoofdvalscherm en reservevalscherm falen.
Met een duizelingwekkende snelheid stort ze te pletter in een tuin in de Lijsterstraat in Opglabbeek.

(…)


Barman Kristof Palmen stond achter de toog op zondag 19 november 2006, de dag waarop Els Babs Clottemans gedurende een paar uur geen alibi zou hebben voor haar afwezigheid in de club.
De speurders gaan ervan uit dat ze die dag de doorgesneden pilot-chute is gaan zoeken.

Kristof drukte een kasticket af met drie drankjes van Babs.
12u58, staat er.
Kristof twijfelt aan het uur.
“Mogelijk stond de kassa nog op zomertijd, of toch niet.”

(…)


Dan volgen negen getuigen die onder ede verklaren dat het onmogelijk is een parachute te saboteren in de club. Ze argumenteren dat iedere parachutist van andermans materiaal afblijft. Als de verdediging lang genoeg aan aandringt, moeten ze toegeven dat het “natuurlijk altijd kan”.

Meer getuigen bevestigen dat ze Els Babs Clottemans vanaf 14 uur niet meer gezien hebben in de club op zondag 19 november 2006, daags na het drama.
De speurders vinden dat logisch.
“Ze was op zoek naar de pilot-chute.”

Clubleden Marc Wouters en Juul Cox zeggen het met dezelfde woorden.
“De aanwezigheid van Babs in de kantine zou zeker opgevallen zijn.
Je zag haar niet alleen, maar je hoorde haar ook altijd met haar luide stem en rauwe lach.”

(…)


Alex Verbruggen is gedurende vijftien maanden het lief geweest van Babs.
“Ik heb de relatie verbroken. Het klikte niet tussen Babs en mijn vrienden.
Babs deed zich uiterlijk anders voor dan ze zich innerlijk voelde.
Ze gedroeg zich overdreven happy en ze dacht vaak in zwart-wit.
De breuk moet hard zijn aangekomen want ze raakte in shock.”

(…)


Vrijdag 8 oktober 2010 getuigt de weduwnaar van Els Van Dooren, het slachtoffer.
Het plein voor het gerechtsgebouw ziet zwart van het volk.
Een leger persmensen klampt alles aan wat beweegt.
Radio en tv brengen voortdurend nieuwsflashes.

De advocaten blijven interviews weigeren, zoals hun werd bevolen door de stafhouders van Dendermonde en Antwerpen.

Voorzitter Michel Jordens vindt snel de juiste toon om de zwaar getekende Jan relatief vlot zijn verhaal te laten.
“Onze dochter was vijftien en onze zoon was dertien jaar toen hun moeder stierf. Het was een lieve vrouw en dat bleef ze tot de laatste dag van haar leven.”

(…)


Uit het boek “De Parachutemoord”


Lees verder in één van onze vorige boeken…


VORIGE