Lijk Britta Cloetens lag toch in bos Wallonië
Het mysterie van moord Wilrijk volledig opgehelderd
De stoffelijke resten van de vermiste Britta Cloetens (1985) uit Wilrijk werden bijna twaalf jaar na haar verdwijning teruggevonden. In 2015 veroordeelde de volksjury voor het Hof van Assisen in Antwerpen Tijl Teckmans (1982) tot 30 jaar voor doodslag op Britta. Haar lijk werd nooit gevonden. Feiten gebeurden op paasmaandag 23 april 2011 in Wilrijk, in de garage Honda aan de Boomsesteenweg waar Tijl Teckmans verkoper was. Tussen beide jonge mensen is er toen iets gebeurd dat eindigde met de dood van Britta. Later op de avond vertrok hij, met de dode Britta in de koffer, naar een bestemming ‘ergens in Wallonië’, de exacte plaats beweerde hij zich niet te kunnen herinneren.
De federale gerechtelijke politie (FGP) Antwerpen en de Cel Vermiste Personen zochten weken en maanden en vonden niets.
In december 2022 stootte een jager in een bos rond Dinant op menselijke resten. Het Disaster Victim Identification (DVI) onderzocht de locatie en vond bijkomende resten. Op basis van DNA-onderzoek werd nu een match gevonden met het DNA-spoor van Britta.
Teckmans had dus niet gelogen.
Stel nu dat de schedel ook werd gevonden en dat op die schedel nog de gevolgen zouden te zien zijn van de mogelijke klap van het kofferdeksel die, aldus destijds Tijl Teckmans, destijds ongewild de dood van Britta veroorzaakte. Dan kan dat een ander verhaal worden, maar niet meer voor justitie. Aan het arrest kan niets meer worden veranderd.
woensdag 5 april 2023
Het volledige relaas van de feiten en de reportage over het proces voor het Hof van Assisen
brachten we eerder in ons boek ‘Altijd erger dan je denkt’ – Uitgeverij Standaard/Manteau – nog exemplaren in voorraad.
(enkele fragmenten uit ons boek ‘Altijd erger dan je denkt’)
Britta, het meisje dat een auto kwam kopen.
En nooit terugkwam
Een zonnige en ongewoon warme paaszaterdag 23 april 2011. Britta Cloetens (1985) uit Wilrijk droomt al zo lang van een lieve man, leuke kinderen, een goede baan en een knus huisje, samen. Ze is een tijdje intiem geweest met Kris, een trucker. Hij maakte een andere keuze maar ze bleven vrienden. Britta voelt zich al een tijdje te groot en te robuust. In de fitnesszaal werkt ze aan haar conditie. De collega’s bij verzekeringen AXA in Berchem kennen haar als vriendelijk, aandachtig, luisterbereid, attent en tegelijk discreet. Ze bewaart geheimpjes, ze spreekt nooit over wat haar kwelt. Vandaag heeft ze vele sms’jes gestuurd naar haar vroeger lief. Af en toe is er een stout of pikant woordje bij. Of ze mekaar kunnen terugzien, bij een glaasje Cava? In dancing Copacabana in Waarloos, bijvoorbeeld? Straks zal ze verder chatten, ze voelt de vlinders. Britta wil vandaag een prijsofferte laten maken voor een Honda Civic, haar droomauto. De showroom ligt langs het viaduct op de Boomsesteenweg in Wilrijk, kruispunt Koornbloemstraat, niet ver van haar vrijgezellenflat aan de Doornstraat. (…)
Altijd mooi gekleed, altijd seksueel opgewonden
Als Britta in de late namiddag daar uit haar grijze Opel Corsa stapt, is de blonde Tijl Teckmans (1982) uit Duffel het enige personeelslid in de showroom. Hij werkt hier sinds begin van het jaar, altijd in onberispelijk pak met das. De beste verkoper die ze ooit hadden, zeggen zijn bazen. Zijn keurige kledij, scherp verstand en vlotte taal maakten indruk. Teckmans is er niet met zijn gedachten bij. Het zit scheef in zijn huwelijk. Hij slaapt al een tijdje op de zetel. Morgen vliegt hij met vrouw en dochtertje voor een week naar Egypte. Hij moet zijn koffers nog maken en weed halen, in Nederland. Na de reis zullen hij en Marijke beslissen hoe het nu verder moet. Hij maakt zich weinig illusies.
Vanmorgen heeft hij, vanop het dak van de garage, stiekem een naakte vrouw kunnen filmen terwijl ze zich staat te wassen in de badkamer. In het toilet van de garage hangt, verscholen achter lamellen in het plafond, zijn camera waarmee hij videootjes maakt van collega’s en klanten. Tijl is in hoge mate opgewonden. Het fatum wil dat Britta letterlijk de laatste klant is. Zij zijn beiden alleen in de grote showroom. Teckmans heeft Britta nooit eerder gezien en zij weet niets van zijn vunzige gedachten. Buiten raast het drukke verkeer op de as Antwerpen-Boom-Brussel voorbij. (…)
Bij haar oma is ze ook niet geweest
Paaszaterdag wordt paaszondag, daarna paasmaandag. Waar is Britta? Geen telefoontjes, geen sms’jes, geen mailtjes. Dat is nooit eerder gebeurd. Ze had afgesproken ’s avonds naar oma te komen. Ze komt niet. Haar ouders zijn tijdens de paasdagen voor een korte vakantie in Duitsland. Ze maken zich niet echt ongerust. “Britta is zo niet. Een ongeval? Of misschien een vriendschap? We zien het wel.” Er moet iets ernstigs gebeurd zijn. (…) Aarzeling. Aangifte doen? Kunnen we terecht bij de politie om te zeggen wat we al twee dagen zonder nieuws zijn van een ongehuwde, zelfstandige, gezonde vrouw van 25 jaar en dit tijdens een vrij weekeinde? (…) Dezelfde nacht al schrijft de procureur opdrachten uit. (…) De speurders werken het lijstje af van al wie iets kan weten over het tijdsgebruik van Britta. Familie, collega’s, buren, de vriendenkring: niemand weet iets, niemand heeft haar gehoord. Het is alsof ze na het vertrek uit de Opelgarage door een kwade hand van de aardbodem werd geveegd.
Eindelijk het Hof van Assisen, de kortste weg naar de waarheid
Vrijdag 30 januari 2015 begint het proces, bijna vier jaar na de verdwijning. Justitie schakelt haar nummer één Patrick Boyen in als openbaar aanklager en Michel Jordens als voorzitter om de waarheid alsnog te achterhalen, iets waarin onderzoeksrechter Jean-Louis Bogaert niet ten volle lukte. Wie anders dan Jef Vermassen is de advocaat van de ouders van het slachtoffer? Meer familieleden melden zich als benadeelde partij. Ze sturen Virginie Cottyn, Marcel Govaerts en Carl Slabbaert als advocaten. Jan De Man en zijn zoon Bram zijn de raadslieden van Teckmans. Er zijn al kortsluitingen geweest met de media die over de verdwijning de ene hypothese na de andere lanceren. Een Antwerpse krant torpedeert de jarenlang moeizaam opgebouwde relatie tussen parket en media door documenten en foto’s uit het dossier te publiceren. Een jonge reporter wil zodoende scoren maar krijgt het parket-generaal over zich heen. (…) De nieuwe journalisten, de nieuwe cowboys
Openbaar aanklager Patrick Boyen heeft het over “het cowboygedrag van deze nieuwe generatie journalisten.” (…)
Zeg ons waar ze is
Van meet af aan wil iedereen Teckmans doen zeggen waar hij Britta heeft achtergelaten en wat er tussen beiden is gebeurd. Zijn versie botst met alle medische en praktische vaststellingen. (…) Er wordt gesmeekt en gedreigd, er wordt appél gedaan op zijn gevoelens als vader, er wordt hem gevraagd of hij de familie Cloetens verder laat lijden en of hij beseft dat hij terechtstaat voor doodslag en niet voor moord, wat toch een verschil maakt in de strafmaat. “Tenzij hier zou blijken dat het toch een moord is en dat betekent levenslange opsluiting.” Teckmans wankelt, ziet lijkbleek, aarzelt, overlegt met zijn advocaten maar wijkt niet. “Het was een ongeluk en ik weet niet precies waar ik ze achtergelaten heb.” Met zijn zware stem spreekt Jef Vermassen hem rechtsreeks aan. “Meneer Teckmans, stel u voor dat uw eigen dochter vijfentwintig jaar is en plots verdwijnt en dat u na een lange zoektocht te weten komt dat ze gedood is en door wie. U zult dan met dezelfde vraag zitten als mijn cliënten. Zeg ons waar Britta is. Daarom smeek ik u: denk erover na en doe het, zeg het gewoon. Het zal iedereen helpen, niet enkel haar familie, maar ook u.” (…)
“Tijl wat hebt ge met Britta gedaan?”
Het meest emotionele moment. “Mag ik iets vragen aan meneer Teckmans?” Van voorzitter Jordens mag ze “mijnheer Teckmans” aanspreken. “Tijl, mag ik u vragen om ons a.u.b. het lichaam van Britta terug te geven, zodat we afscheid kunnen nemen en haar een plekje kunnen geven?” Teckmans begint te snikken. “Ik heb mijn best gedaan om zoveel mogelijk informatie te geven. Ik heb zelf een dochter die ik doodgraag zie en ik kan me inbeelden hoeveel pijn dat moet doen. Ik schaam me zo hard voor wat ik gedaan heb.” Karin laat zich niet van de wijs brengen door de bibber en de tranen van de beschuldigde. Ze dringt aan, beleefd. Teckmans reageert ongepast. “Ik heb Britta leren kennen als een sympathiek meisje en ik was oprecht in haar geïnteresseerd. Ik zal ook na het proces mijn best blijven doen om haar te zoeken.” Karin: “Denk je dat we haar ooit zullen vinden?” Teckmans antwoordt dat ze kan gevonden worden en dat hij de speurders voldoende aanwijzingen heeft gegeven. “Spijtig dat ik niet meer kan zeggen.” (…)
Tot midden mei 2026
(…) De volksjury bepaalt de straf, samen met de drie magistraten. Ze volgen de openbare aanklager: dertig jaar prison, waarvan Teckmans minstens de helft moet uitzitten. “Er bestaan verzachtende omstandigheden maar ze wegen niet op tegen de ernst van de feiten.” Vroeger dan midden mei 2026 kan hij niet vrijkomen.
Voorzitter Jordens bewaart zijn slotwoord voor de familie Cloetens die hij bewondert voor de moedige en serene manier waarop ze het proces hebben bijgewoond. “Ik weet niet of ik me op dezelfde wijze zou kunnen gedragen, moest ik me in uw situatie bevinden. De zitting vrijdag 13 mei 2015 van het Hof van Assisen van de provincie Antwerpen wordt hiermee gesloten. Meneer Teckmans mag worden weggeleid.”
LEES HET VOLLEDIGE FEITENRELAAS EN HET PROCES IN ONS BOEK.
