Reacties – 30 jaar voor Andy Olymph. Toch wat veel, vind ik


Analyse door Gust Verwerft


Van de zowat duizend assisenprocessen die ik volgde, waren er twee waarvan de ultieme afloop mij dwarszat. Na het proces rond Andy Olymph zijn er dat nu drie.
Ja, ik ben wel wat geschrokken door de strafmaat en de beknopte motivering daarover.



Dertig jaar voor doodslag, méér kan niet.
Zelfs de openbare aanklager had geen maximumstraf gevorderd.
Hij zag nergens verzachtende omstandigheden.
Maar hij vond 30 jaar niet nodig.
Hij hield het op 25 jaar.


Had de volksjury voorbedachte doodslag,
dus moord, gekozen,
dan zou het levenslange opsluiting zijn geworden.

De feiten waren vreselijk, dat weet ik.
Er was geen reden voor die afslachting
met zo’n groot mes
en met zo veel diepe steken.

Daar is nooit een reden toe.

En nee, ik heb er geen moeite mee te horen dat,
Hof en volksjury samen,
geen verzachtende omstandigheden hebben aanvaard,
zelfs zonder te ontkennen dat die er wel zijn.
De socioculturele context, bijvoorbeeld.

Onder het zonlicht van Marrakech is het even moedig als gevaarlijk
om die context te ontkennen.

Advocaat Jos Swennen had er een prachtig doelpunt mee gemaakt,
maar de VAR van magistraten en juryleden,
hebben dat doelpunt met vertraging afgekeurd.

Kom, nog steeds akkoord, geen verzachtende omstandigheden,
bijgevolg geen strafverminderende elementen aanvaard.



Over dingen die niet mogen

Ik denk dat tegenover de Surinaamse gemeenschap
op geen enkele wijze
de indruk mocht gewekt worden dat Naftaly Gorré één grammetje schuld zou hebben aan haar eigen dood,
hoewel de verdediging dat
uitermate discreet
had ingebracht met de beschrijving van de helse sfeer
die er al weken in die Hasseltse flat heerste.

De relatie tussen Andy en Naftaly was al lang geconsumeerd
en de scheiding, ditmaal definitief, was dichtbij.

De kerstdagen
en het overnachtend bezoek van Surinaamse familie uit Rotterdam
maakten dat het afscheidsritueel tussen beide partners verstoord werd.

Naftaly wist,
als enige,
dat ze weer zwanger was.

Ze was erdoor verkrampt.
“Wat is er toch met Naftaly?”
“Ze doet zo helemaal anders!”

Haar familie begreep de verstarring niet.
Nog niet.
Een zwangerschap die niet kon
of mocht
geweten worden
en die allicht met een derde abortus zou geëindigd zijn.

Van zodra iedereen van het Kerstfeest vertrokken was
en de tweeling meegenomen was naar Rotterdam,
is er dan de ultieme en fatale confrontatie geweest
en die draaide uit op een afslachting,
nadien verpakt in tientallen leugens.



Is juridische waarheid ook de echte waarheid?

De volksjury zwakte “moord” af naar “doodslag”.

Wellicht doordat het juridisch zo ingewikkeld is
en het begrip “korte voorbedachtheid” nu toch wel heel kort was,
juridisch-technisch gesproken.

Op doodslag,
zonder verzachtende omstandigheden,
staat een straf tussen de 20 en 30 jaar.

Precies getal In te vullen tijdens het beraad
tussen de twaalf juryleden en de drie beroepsrechters.

De techniek van beraadslagen en stemmen over een strafmaat
is bijlange niet glashelder
en er gaan verhalen over juryleden die in vorige processen
door het resultaat verrast waren.

Het is een kwestie van meerderheden en minderheden en zo nodig enkele stemmingsrondjes.
Ook nu?
Dat weten we nog niet, maar de waarheid drijft altijd boven, soms na jaren.



Heel veel wordt te veel

Ik ben dus geschrokken door het getal “30”.
Dertig jaar.
“29” zou ik normaal hebben gevonden.

Het heeft te maken met de haast en spoed
waarmee
enkele jaren geleden
onze politiekers nog maar eens begonnen te prutsen aan de strafmaten.

Wie nu tot 30 jaar wordt veroordeeld,
kan pas na 2/3 van de straf vragen om in aanmerking te komen
voor een vrijlating onder voorwaarden.

Wie tot 29 jaar wordt veroordeeld,
kan vrijlating vragen na 1/3 van de straf.

In de absurde rekenkunde van justitie
maakt dat ene jaar bijgevolg een verschil van 10 jaar.

Dat is niet redelijk.
Vroeg of laat belandt dit systeem voor het Europese Hof.



De macht van de hardheid

Het meest ben ik geschrokken door de hardheid van de mensen,
in deze bange tijden.

We beleven opnieuw het tijdperk van oog om oog,
tand voor tand.

Het kwaad met ander kwaad vergelden.

En, we zouden het bijna vergeten,
deze Andy Olymph zit levenslang in een rolstoel
en allicht moet een been worden geamputeerd.

De straf die hij achter de tralies ondergaat,
is zwaarder dan die van andere gevangenen.