Da’s waar, maar het blijft nog altijd even erg

Antwerpen, woensdag 19 oktober 2016

Het blijft verwonderen en bewonderen, de manier waarop Michel Jordens zelfs dit sombere en tegelijk zijn laatste assisenproces leidt. Aandacht voor elk detail, respect voor wie hij moet ondervragen en groots in zijn tussenkomsten.

De manier waarop hij Hilde De Keyser en haar zoon Dries Giebens (15) als overlevende slachtoffers hun tragisch verhaal liet brengen, was groots en bijwijlen aandoenlijk.

Het is jammer dat de politiek het Hof van Assisen kapot maakt maar het is nog erger dat een magistraat als Michel Jordens als lichtbaken zal verdwijnen. Volgende maand treedt hij toe tot de Bond van de Gepensioneerden van Aartselaar-Reet.

Het leven, zoals het klinkt in de opera van assisen

Een voorspelbaar programma, vandaag.
En niets dat nog iets kan veranderen aan de afloop van dit proces, hoewel twee van de vier overlevende slachtoffers ons inziens niet het mikpunt waren van een moordpoging. Evenmin was het bloedbad voor de vier anderen vooraf gepland.
Juridisch kan je er wel een moord en moordpoging van maken en dat is goed ook.

Wetsdoktoor Werner Jacobs bevestigde dat er twee doden, drie zwaargewonden en een iets minder zwaargewonde was en dat de verwoestingen in de lichamen van Mustafa Elis en Agron Berisha stande pede fataal waren.

Wapenexpert Vincent Van der Haegen had het over de 12 kogels en hun eigenschappen. Hij zag maar 1 schutter en 1 wapen. “Alle schoten kwamen uit hetzelfde wapen” hoewel getuigen spreken over 3 mannen en 3 wapens. Twee anderen mannen zaten inderdaad een tijd in het prison maar werden in deze zaak buiten vervolging gepleit.

Onderzoeksrechter Kristiaan Thys zette het allemaal nogmaals op een rijtje en wist raad met de slimme vragen van de jonge advocate Sanne De Clerck.
Jammer voor Sanne dat de politiekers van NV-A en CD&V het Hof van Assisen kreupel hebben gestemd want op deze scène had Sanne een toekomst.

Tenslotte was er de zoveelste, helaas ook laatste demonstratie van dossierkennis, alles uit het geheugen, door federaal agente Hedwig Van Der Velden.
Zij memoreerde levensloop van de wieg en zo nodig tot in het graf van de levende dader en de dode en levende slachtoffers. Verbluffend. Deze vrouw-met-pensioen gaan we nog vaak op tv en in de gazetten of boekjes zien, want wat zij kan, dat is niet gewoon.

In een quasi lege zaal, met 1 journalist en 3 toevallige luisteraars, beleefden we als extraatje de ondervraging van ene Murat Dogan, een Turk en vriend van de beschuldigde.

Deze Murat Dogan was jaren buiten beeld gebleven en nu ontmaskerd door een verspreking van een getuige.
Hij verscheen aangehouden en heeft nog 5 jaar prison te goed.

We noteren uit zijn mond dat de dode Albanezen, en ook de anderen, uitschot zijn en schorem. Ze terroriseren de stad, eisen geld voor zogezegd bescherming en verleiden iedere dienster naar de prostitutie.

“Ze wilden Simona, de dienster van Barat, ook zo ver krijgen. Barat was diep in zijn eer geraakt en voelde zich bedreigd. In mijn ogen is hij de beste mens ter wereld.”

Na deze tirade werd Murat Dogan terug afgevoerd, richting Dienst Vreemdelingenzaken en allicht daarna richting prison waar ze een uitstekende kok als hij zeker kunnen gebruiken.