Afsluiter –
Sire, geef me opnieuw 60 dagen

Nooit is het zo vlug 31 augustus geweest.

Op mijn werktafel liggen nog dingen die ik er op 1 juli heb gelegd.

Twee maanden,
sneller dan twee weken.

De tijd gaat snel,
ik weet het wel.
Maar zo snel?

En wat ik zeker zou doen tijdens deze zomermaanden.

En waar ik zeker zou moeten zijn.

En welke mensen ik zeker zou bezoeken
of schrijven
of opbellen.

Het is voorbij,
er is geen weg terug.

Ik ben niet bij die mensen geweest.
Ik ben nergens geweest.
Ik ben amper enkele kilometer van huis geweest.

En tweemaal heb ik een lange broek
en een hemd gedragen.

Wel alle dagen uren aan de toetsenborden gezeten.

Ik weet het,
er waren onverwachte omstandigheden
om dat uit te leggen.
Een mens is niet de volle baas van zijn agenda.

Toch waren het de boeiendste zestig dagen ooit.
Veel geleerd,
veel gelezen,
veel dingen samen gedaan.

En ze waren hier vaak,
soms alle vier.

Hun stemmen klinken als een symfonie,
een ode aan vreugde en vriendschap.

Sire, geef me opnieuw zestig dagen.

De wind,
de regen,
de herfstbladen
en
te late treinen neem ik erbij.