De zondagen van toen
En dan denk ik aan die zondagen, vroeger.
Zondagen van de jonge mensen die nu oud zijn.
Toen zondag een dag was om te rusten.
En de volgende zes dagen dienden om te werken, ook op zaterdag.
Zondagen die dubbel zo lang duurden als de werkdagen.
Tussen slapen en luisteren
Het meest denk ik dan aan de lange zondagnamiddag, na het gesproken dagblad op de radio.
Eerst nog “Opera en Belcanto” van Etienne Vanneste en Erna Metdepenningen.
En dan, eindelijk, de sportnamiddag.
Het wekelijks technisch mirakel van verslaggeving vanuit een voetbalstadion.
Tijdens de beginjaren nog alleen de tweede helft, klokslag 16 uur.
Want alle voetbalwedstrijden begonnen om 15 uur.
En om 17u45 alle uitslagen op de radio.
Vlaanderen luisterde, pronostiek Prior op tafel.
De stemmen, ik hoor ze nog
Ik heb jaren genoten en veel geleerd van die radiostemmen.
De grote vertellers als Maurice Dieudonné, Reporter 17, Wim De Gruyter, Hubert Van de Vijver, Piet Theys.
Daarbij stilaan, Marc Stassijns, Jan Wauters en de anderen.
Ik ontdekte op Frans-Brussel temperamentvolle woordenkunstenaars als Luc Varenne, Raymond Arets, Camille Fichefet, e.a. met hun verstaanbaar Frans en hun passie voor de sport.
Hoe een Luc Varenne een Rik Coppens kon bejubelen.
Hoe een Maurice Dieudonné in de Tour een Martin Vangeneugden ritten zag winnen.
Hoe we heroïsche tenniswedstrijden van de Davis Cup met onze verbeelding konden invullen.
Voorbij, voorgoed
Niets is daarvan gebleven.
Het is nu de dwingelandij van het beeld.
De dictatuur van het internet.
De horror van opgewonden reporters voor wie iedere bijzaak hoofdzaak is.
De analisten als pretbedervers
Voorgoed voorbij.
Onze favoriete uitzending “Dimanche en pantoufles”.
Onze zondagen met de pijp in de mond.
Glaasje goedkope wijn.
De onverslijtbare radio met gloeilampen.
Muziek gekozen door Jos Baudewijn.
De fluwelen stem van Miek Clinckspoor.
De gedurfde liedjes van Astrid Nijgh.
Voorgoed voorbij.
Erwin De Bie (Elzele)
Met pa als 5jarige luisteren naar het orkest van Francis Bay, tot Elvis wat later in ’57 uit het toestelletje knalde gevolgd door in ’64 The Beatles, The Stones, The Kinks enz.
Gevolg: muziekliefhebbers voor ’t leven, van klassiek over jazz en blues tot rock, pop en de ganse reutemeteut. En blijvend geïnteresseerd en zoekend naar goede, geïnspireerde, gelaagde hedendaagse muziek.
Alle lof voor dat muziekbakske waarvan ik nog enkele exemplaren bezit.
Bruno Schevernels
Ik word niet goed van deze nostalgische opsomming om wat inderdaad verloren is.
Al die persoonlijkheden en hun bekwaamheden.
Zij kregen een surrogaat van betweters en onwetenden, enkel uitzonderingen op 1 hand te tellen.
De eenheidsworst televisie geheten….
Linda Livyns
Opnieuw mooi verhaal.
Ik was het aan het lezen en ik zag mijn papa terug voor de radio zitten .
En inderdaad , met zijn pronostiek op tafel .
René Aerts (’s Gravenbrakel)
Het deed me goed je literatuur te lezen, Gust.
100 % herhaling van al het goede dat we destijds beleefden zonder maar één ogeblik te veronderstellen hoe iemand (gij) ons in 2024 terug in deze prachtige tijd bracht.
Binnen tientallen jaren zal niemand zulke soort herinneringen kunnen schrijven want er zijn te weinig sentimentele gebeurtenissen om het te vermelden.
Rudy Boels (Hove)
Ik reis virtueel terug in de tijd.
Eddy De Mey (Dendermonde)
En “inlichtingen voor duivenliefhebbers” niet vergeten met Wim De Lathouwer (BRT 1).
Hilde Vervliet (Mortsel)
Ik word terug gekatapulteerd naar mijn jeugd.
Elk moment die u beschrijft, roept dezelfde jeugdherinneringen op. Ik heb het gevoel dat we alles veel intenser beleefden. Als de voetbaluitslagen vermeld werden mochten we geen lawaai maken, want vader speelde op de prior. Zalige herinneringen, dank daar voor.