Walter Van Steenbrugge over … het Hof van Assisen dat moet blijven en Piet Van Eeckhaut die niet mag vergeten worden

Deze ochtend knoopten we in Gent weer aan met de tot voor kort afgeschafte assisenprocedure.
Mensen van het volk,
gewone stervelingen die na een onschuldige handomdraai uit een urne,
jawel een urne,
hun naam horen afroepen
en zich één seconde later in het kleed van rechter mogen hijsen.

Het Hof van Assisen is wellicht de enige plaats ter wereld
waar de stem van het volk die van de professionele rechter overstijgt.

Waar mensen uit verschillende beroepsgroepen,
van diverse afkomst,
met andere achtergronden,
al of niet zelf gekwetst door het soms harde leven,
vanuit een genderneutrale omgeving beslissen over leven en dood.

Oord van scherpe tegenstellingen en menselijke contrasten.

Het zwart-witte decor van de Gentse Assisenzaal verraadt die dualiteit.

Er zijn de tranen om de dode,
maar er is ook het gehuil bij hij die terechtstaat
en straks misschien definitief uit de maatschappij wordt verstoten.

Het graf van het slachtoffer versus de cel van de beschuldigde.

Vrijheid tegenover isolatie.
Wraak of vergeving.
Schuld of onschuld.

In de assisenzaal is er geen plaats voor een thee- of naaikrans.
Ook niet voor een biechtstoel.

Iedere religie is er onteigend,
die kan je niet meer redden.

Er wordt afgerekend met leugens en valse sentimenten.

---

Wie Gent en assisen zegt,
denkt uiteraard terug aan Piet Van Eeckhaut,
en al zeker na het recente heengaan van zijn goede vriend Etienne Vermeersch.

Piet Van Eeckhaut,
door velen veel te veel vergeten.

Piet Van Eeckhaut,
bij wie het drama en de tragiek van het leven door baard en rimpel liep.

De woorden van onze debatten mochten al eens langs het mes passeren,
en de karakters al eens botsen,
hij gold als een redenaar pur sang.

Geen techno,
wel emo
en vooral veel oratio.

Hij durfde nog verontwaardigd te zijn,
zijn kop uitsteken,
die oogde overigens als een Griekse God.

---

De eed van de rechters verplicht de volksjury straks te oordelen
zonder vooroordelen,
zonder haat
en zonder vrees.

En dat is geen evidente kwestie meer.
Het dagelijkse gepolariseer,
het zwart-wit denken is format geworden,
en angst onze nieuwe cultuur.

Over iemands leven oordelen is wellicht het moeilijkste wat er bestaat.

En toch kan de zoektocht naar de waarheid
ook een heel aangenaam effect hebben.

---

Als ik op het Hof van Assisen zit
en er momenten zijn dat het hart gaat huilen,
denk ik steevast aan het grote belang van die unieke liefde,
is er hunker naar kaarslicht en schoonheid.

De stormen van het leven gaan dan luwen.

Ik wens de twaalf moedige Gentse rechters
voor de volgende dagen een behouden vaart
naar de haven van rechtvaardigheid.

Nadat er naar iedereen werd geluisterd,
tijdens een faire rechtsgang
en elkeen op voet van gelijkheid werd behandeld,
is het verdict een balsem voor de gewonde ziel.

---

(Walter Van Steenbrugge tijdens het Middagjournaal Nieuwe Feiten maandag 28 januari 2019)