We hernemen wat we daar eerder over schreven.
ANTWERPEN, zondag 4 januari 2015 – het is nu 21 jaar geleden dat broer en zus Ken en Kim Heyrman verdwenen. Vandaag werden ze daar bij hun momument aan het Asiadok in Antwerpen voor de 20e keer herdacht.
Hun mama, Tinny Mast had me uitgenodigd om erbij te zijn.
Ik (Annette Pieters, nvdr) heb haar verleden jaar, op 4 april 2014 leren kennen op het afscheid van Ken, een intieme uitvaartplechtigheid ter gelegenheid van zijn juridische doodverklaring.
Ken is namelijk nooit teruggevonden en stond nog altijd als vermist opgegeven.
Wat mij opviel aan beide bijeenkomsten was
de sereniteit, de warmte die uit een sterke band van familieleden en dierbare vrienden uitstraalt en de mengelmoes van allerlei andere ingrediënten naast het verdriet: een lach, genegenheid, herinnering, respect, hoop, pijn, liefde, gemis.
Alle aanwezigen brachten kaarsen mee die aan het monument werden geplaatst.
Sommige vlammetjes werden door een koud zuchtje uitgeblazen; omringd door het zwart-glinsterende kabbelende water in de dokken kan het niet anders dan als een barre desolate plek ervaren worden.
Een kring van een vijftigtal mensen woonde de ceremonie bij.
Die begon met het voorlezen van de nieuwjaarsbrief van het doopkindje van Tinny.Er werd gezongen over sterretjes en Lieve, de mama van de vermoorde Robby Verwimp stelde haar beeldhouwwerk voor dat binnenkort bij het monument zal geplaatst worden.
Het beeldje symboliseert een moeder die haar kind kwijt is en voor altijd kromloopt door het dragen van een zware rugzak.
Aan haar heupen hangen de 2 kindjes Kim en Ken en aan de andere zijde haar zoon Robby.
Ook zijn verdwijning op 6 januari 2002 wordt hier elk jaar herdacht.
Lieve Verwimp had samen met Tinny Mast een tekst opgesteld over de 3 vermoorde kinderen met toch een nadruk op Ken, die nu eindelijk ook een sterretje aan de hemel mag zijn.
Willy Bauwens, de echtgenoot van Tinny, las een lijst van namen voor om overleden dierbaren en andere vermoorde en vermiste kinderen te eren.
De wens werd uitgedrukt dat ze dit jaar allemaal zouden teruggevonden worden.
Als laatst kwam Tinny Mast zelf aan het woord.
Ze heeft zich erg flink gehouden en is heel dankbaar voor de mensen om zich heen.
Het rouwen om Ken is nu pas begonnen.
Tinny lijdt psychisch en fysisch onder de jaren van verdriet.
Toch zie ik een moedige, bewonderenswaardige en heel sterke vrouw.
Ze wordt gedragen door haar man en zonen, schoondochter, kleinkinderen en velen die haar onafgebroken hebben gesteund en wie ze haar familie noemt, waaronder ook Koen Calliauw, Antwerps ‘Rebel’, journalist en ex-politicus, oprichter van het Daklozen Actie Komité, die Tinny vanaf de eerste dag steeds moreel en praktisch heeft bijgestaan en bij deze herdenking erg gemist werd.
Hij had onlangs een val gemaakt en werd enkele dagen geleden dood teruggevonden op zijn appartement.
Een grote slag.
Na het eerbetoon kon iedereen zich in het verwarmde lokaal van het Koninklijke Marine Kadettenkorps tegoed doen aan een kop warme chocolademelk.
Deze afdeling in Antwerpen stelt het lokaal jaarlijks ter beschikking voor de herdenking, heeft het mogelijk gemaakt dat een monument werd opgericht en ziet er ook op toe dat het er steeds netjes bij ligt.
Deze herdenking, soms heel emotioneel, was echter zeker geen donkere mineurbedoening.
Wat mijzelf het meest trof, was de confrontatie met de plek waar Kim en Ken als laatst levend gezien waren.
Die kinderen die al zo lang gemist worden, zijn voor buitenstaanders bijna symbolen geworden.
Hier zijn maakte weer duidelijk dat, hoe kort hun leven misschien ook was, hun leven als kind heeft geteld.
Hun lach, hun traan, hun spel, hun broer-en-zus-zijn, hun knuffels voor mama… hier kwam het terug tot leven.
Geen symbolen meer maar kinderen.
En zo moet de herinnering blijven.
Impressie
door
Annette Pieters
Een kring van een vijftigtal mensen woonde de ceremonie bij.
Deze herdenking, soms heel emotioneel, was echter zeker geen donkere mineurbedoening.
