“Ik ga je nooit vergeten, kleine meid”
Slaap zacht, lieve meid
De wereld te groot
en jij te klein.
Het leven oneerlijk,
het kon zo niet zijn.
Ik weet het, we beleven nu dagen van verdriet, vertwijfeling en angst, panische angst.
De doden van gisteren, vandaag en morgen.
En het zal verder gaan.
De melding “persoon op de sporen”, enkele dagen geleden.
We hadden alweer ambulances gehoord en de brandweer.
De slagbomen bleven naar beneden.
Het dorp urenlang middendoor gesneden.
Hier, in het dorp, weten we dat betekent.
Psychiatrische patiënten uit de instelling vlakbij, hebben in de loop der jaren van deze treinsporen vaak hun eindpunt gemaakt.
Ik had op kantoor de sirènes gehoord,
maar er verder niet aan teruggedacht.
Hier, langs die drukke weg, razen alle dagen ambulances en brandweerwagens voorbij.
Daarom was ik zo geschrokken, vanmorgen, tijdens het joggen op het lange pad naast de spoorlijn.
Verse bloemtuilen aan het einde van het draadhek,
een discreet houten kruisje
een sober kaartje,
een mooie foto van een prachtig meisje,
lachend,
een ietwat ongewoon klinkende voornaam.
Ik jogde verder, dat wel, plots trager.
De dramatiek van wat hier is gebeurd, laat me niet los.
Ik ben een uur later teruggekeerd.
Om te lezen wat er op het kaartje staat.
En om foto’s.
Want met dit weer zullen de bloemen snel verslensen en vergrijst de foto van de regen.
Op het witte kaartje lees ik:
“Slaap zacht, lieve meid
De wereld te groot
en jij te klein.
Het leven oneerlijk,
het kon zo niet zijn.”
Jouw naam staat onderaan.
Ik zal je naam hier niet noemen, kleine meid
maar ik ga je niet vergeten.
Hoe jong, hoe onbegrepen en hoe radeloos moet jij geweest zijn.
De boze wereld, ja.
20 april 2017
Stefanie Smets (Arendonk)
Soms denk ik gewoon: ga maar… Sommige jonge patiënten die ik heb gezien en nog steeds zie zijn zo getormenteerd. Vooral mensen met hechtingsstoornissen: zij hebben het vaak het zwaarst, en de behandelmogelijkheden zijn beperkt. Helaas is de afloop vaak ook niet positief. Het leed raakt me nog steeds, zelfs als professional. Soms denk ik zelfs dat het misschien beter is zo.
De beslissing om te besparen in de geestelijke gezondheidszorg, het gebrek aan crisisopvang aan huis, en de ellenlange wachtlijsten maken het er niet beter op. En dan de uitleg van ‘onze vriend Frank’ dat het allemaal een gevolg zou zijn van het pamperen van de jeugd is bijzonder nefast voor de toekomst en de effectiviteit van de geestelijke gezondheidszorg!
Chris Van Der Kelen (Aalst)
Zo triest en zo jong nog. Gebeurt meer en meer in deze maatschappij waar mensen – jong en oud – geen uitweg meer zien.
Tamara Van de Voorde (Hoevenen)
Hoe onvoorstelbaar groot moet die pijn zijn, om die stap te zetten.
En hoe onwezenlijk is het voor degenen die achterblijven…die pijn is ook onvoorstelbaar groot.
Je kan het niet niet begrijpen, en toch blijf je je afvragen of je niet meer had kunnen doen.
Caroline Stevens (Wetteren)
Ik las je bericht over dat jonge meisje dat stierf op de sporen. Het heeft me heel erg geraakt. Ik weet niet wat jouw band was met dat meisje, maar je hebt na 10 jaar over haar geschreven. Dus ze zal misschien wel belangrijk zijn geweest voor jou.
Het leven kan heel harde klappen uitdelen. Dat heb ik zelf al meermaals aan de lijve ondervonden. Maar je blijft vechten. Soms tegen beter weten in. Omdat je hoopt dat het op een dag beter wordt. En dat je opnieuw gelukkig zal zijn. Maar ik heb de voorbije vijf jaar al vaak gedacht: waarom bang zijn van de dood? Ik heb bij mijn mama en mijn man gezien dat de dood een einde maakte aan hun lijden. Sindsdien ben ik niet meer bang om te sterven. Dus ik kan mij goed inbeelden dat iemands pijn soms zo groot kan zijn, dat kiezen voor de dood de oplossing lijkt.
Het is mooi dat je na 10 jaar nog aan dat meisje denkt. Veel mensen zijn Chris al vergeten.
Gilberte Bracke (Gent)
Deze woorden bewijzen weer wat een gevoelig persoon je bent, nu een half jaar later, denk
ik dat de familie zelfs hier veel steun door voelen.
Je beschrijft heel wat in dit intense gedicht, Gust Verwerft… Ook wie jij bent als mens.
Pakkend eerbetoon aan dat mooie o zo jonge meisje.
Nu staat haar liefelijke gezichtje ook in onze ogen gegrift en in onze ziel met de bedenking dat onze wereld zo wreed is dat het voor gevoelige mensen vaak te hard is om hier mee te draaien, zo snel, te snel…
Laten we lief zijn voor elkaar, iedereen heeft zijn of haar bagage…
R.I.P. Lieve Meisje.
Chantal Van Hoof (Mechelen)
… mijn tranen vinden weer hun weg.
Dat ik ooit zo’n kind was, dat radeloos was (en het zo vaak probeerde)…
Het benauwt me nu te zien als het andere kinderen overkomt.
Vrienden? Ja vrienden op die leeftijd… je wil erbij horen , speel je spel…
Maar diep binnenin voel je je nooit sterk of groot genoeg…
Maar niemand die de pijn ziet of voelt…
Carla Christiaens (Retie)
Kippenvel krijg ik ervan, zo treurig.
Pakkend, arm meisje en haar naasten.
Nicole Wijns (Herentals)
Mooie bijdrage, Gust.
Het doet iets met een mens.
Ik heb ten tijde van OR Burm en Calewaert ook tal van zaken de revue zien passeren, zoals je zelf aangeeft: kinderen, jonge mensen, dat is inderdaad onaanvardbaar in deze maatschappij.
Triest, geen woorden voor…