Om eerlijk te zijn…

Om eerlijk te zijn, ik ben opgelucht dat het voorbij is. Het EK voetbal. De Tour. De Olympische Spelen. En wat nog allemaal. Weken, nee maanden heeft het geduurd. Opgeofferd aan de langste en mooiste dagen van het jaar. Zo veel dagen en zo veel nachten dat een mens geleefd wordt.
Laat en weinig slapen. Eten met de ogen op de tv.
Geen tijd om zonder onderbreking in een boek of in een dossier te lezen.
Niet genoeg heldere gedachten om iets serieus op papier te zetten.

Een mens wordt daar niet alleen zo moe, maar ook zo nerveus van.

Hier liggen pakken papier om volgeschreven te worden.
Ge kunt daar niet mee blijven wachten.

Sneller dan ge denkt komt het moment dat ge het niet meer weet, dat ge de emoties van toen niet meer kunt herbeleven, dat de details verdampen, dat de samenhang verbleekt en dat de digitale waan van de dag het overneemt van het waargebeurde.

De dagen worden zichtbaar korter.
Ik hoor ’s morgens de vogeltjes al niet meer en ik kan ’s avonds niet meer lezen zonder lamp.
Tijd voor actie.