Mijn gedacht over … het euthanasieproces (5)

Geplaatst op door

Zo ver zijn we dus geraakt.
Ze gaan pleiten, vorderen, toeteren, tateren en kwaken, dagenlang.


Helaas is kerk-advocaat Fernand Keuleneer er niet meer bij.
Hij werd gezamenlijk door twee stafhouders weggefilterd omdat hij te veel wist.

Jammer, het is Fernand die als fervent Twitteraar de slogan “toeteren, tateren en kwaken” heeft uitgevonden.

Het zouden zijn eerste pleitwoorden ooit op een Hof van Assisen zijn geweest.
Zo ver is hij op dit proces niet geraakt.
Volgende keer dan wel weer.

Het woord is aan de anderen en enige scandalitis zal nooit ver weg zijn.

Loge versus kerkelijkheid, meetbaar in vingerdikte.

Wat er zal gezegd worden en in welke volgorde, is voorspelbaar.
Evenzeer dat het lang zal duren met duurpleiters en herhaalpleiters,
gedreven door hun onblusbaar ego, man of vrouw.

Ooit volstond hun hoge aaibaarheidsfactor.
Die factor sleet weg met de jaren.
Sommigen draaien al vijftig jaar mee, anderen veertig en dertig jaar.

Maar ze zijn nu sluwer en durven alles.

Er wordt gejongleerd met die akelig klinkende terminologie
zoals voorbedachtheid,
moord,
doodslag,
gifmoord,
mededaderschap,
medeplichtigheid,
moedwillig gebrek aan voorzorg,
schuldig verzuim,
laster
en wat nog allemaal.

En ondertussen zal af en toe iemand in de zaal bewusteloos vallen
want tientallen mensen moeten rechtstaan.
De oudsten het eerst en het meest.

Dat komt ervan als groteske assisenprocessen gevoerd worden
in de kleine bioscoop van Gent-Rabot
terwijl in Gent-Centrum de grote historische assisenzaal werd leeggehaald
en de inboedel opgestookt.
Een schande.

Luister vooral aandachtig naar een eerbaar man als Francis Clarysse,
openbaar aanklager,
van ver gekomen
en met een missie.

Een missie om de doktoren Van Hove, De Greef en Thienpont eenvoudig schuldig te laten verklaren als gifmoordenaars,
zoals geduldig
en met veel details uitgelegd
in zijn akte van beschuldiging
waaraan hij lang heeft geschreven en herschreven,
gewist en bijgevoegd.

Een missie om hen schuldig te laten verklaren
maar niet om hen in de gevangenis te laten opsluiten.
Schuldig, alleen maar schuldig.
Zonder materieel meetbare straf.
De jarenlange psychische lijdensweg van de drie dokters volstaat.

Als hij dat op voorhand duidelijk maakt aan de volksjury,
heeft Francis Clarysse kans dat ze hem volgen,
zoals het de rattenvanger van Hamelen ooit lukte.

Als aanklager zelf de vrijspraak voorstellen?
Het is weinigen gegeven, maar het is al eerder gebeurd.

Niet de eerste keer dat het parket-generaal in zo’n situatie terechtkomt.

Februari 2006 in Antwerpen.
Ik zie het voor mijn ogen,
Een euthanasieproces rond een verpleegster, Els.
Terechtstaan voor feiten die jaren oud waren.

Er bestonden amper spelregels rond euthanasie
en haar advocaat Jef Vermassen
had toen de jonge Wim Distelmans op de getuigenstoel gekregen
en alle weerstand weggepleit.

Openbaar aanklager Patrick Boyen deed ultiem een aanbod.
“Verklaar haar schuldig en mijn ambt zal geen straf vorderen.”

Een uur later werd Els vrijgesproken.
Minutenlang donderde applaus en geroep door de monumentale assisenzaal.
“U ben een vrije vrouw, u mag naar huis”, zegde voorzitter Stephaan Bergs.
Niemand hoorde hem nog.

Beleven we VEERTIEN jaar later,
en met nu verfijnde euthanasiewetten, opnieuw zo’n scenario?

De volksjury mocht toen nog beraadslagen zonder de drie beroepsrechters erbij.
Die volle vrijheid hebben onze politiekers de volksjury afgepakt.

Gust Verwerft

Dinsdag 28 januari 2020