Ik wist niets af van die dingen. Nu weet ik méér, denk ik

Geplaatst op 01/09/202106/01/2022 door Gust Verwerft

Ik lees te weinig. Veel te weinig. En ik doe niet aan politiek. Maar het waargebeurde “De Doodgravers van België”, geschreven en zelf uitgebracht door de veelzijdige journalist Wouter Verschelden (41), heb ik wél gelezen, althans veel van de honderden korte alinea’s over de wraakroepende, beschamende en lachwekkende politiek zoals die in België het voorbije anderhalve jaar werd bedreven, onder de hoge bescherming van Zijne Majesteit en van de Verenigde Media.

Een hallucinant verhaal, ruwweg vanaf de uitgelokte val van Charles Michel in december 2018 tot de start van het gouvernement Alexander De Croo in oktober 2020. Met daarbij alle wisselende kleuren van de regenboog en een inventaris van alle gekonkelfoes tot in het Koninklijk Paleis. Annex alle leugens, alle gebroken woorden, alle geloof-nooit-gazetten, alle opzettelijke lekken, geheime afspraken en eigen-ik eerst.
Vlot geschreven, dat zeker. Misschien iets te vlot en in iets te simpele bewoordingen, maar daarom licht verteerbaar en makkelijk te onthouden. Volgens het recept van een dag-aan-dag kroniek, zodat niet alleen insiders maar tegelijk nieuwsgierige burgers, ook wie niets met politiek wil te maken hebben, een helder inzicht krijgen in de arglistigheden en kuiperijen van de vaderlandse politiek, zogezegd opgevoerd in eer en geweten en in ons aller belang.
Zo kwam het mij over na 272 pagina’s waarin ik wel wat tussentiteltjes en bolletjes had gewild. Ik begrijp dat het niet kan, want boeken drukken is duur en extra pagina’s maken het nog duurder. Ik had al een gezonde afkeer van politiek omdat, volgens mij, iedereen daar een rol speelt en zijn deel krijgt. Die afkeer is na lezing van dit boek groter geworden, samen met de uitzichtloosheid. Er zullen nooit genoeg mensen van goede wil rond een tafel kunnen zitten om een oplossing te vinden binnen de overvloed aan wetten en regeltjes die ons, dag na dag, worden opgedrongen, gestemd of niet.
Meest lezenswaardige passage in het boek gaat over de handel en wandel rond het aanduiden van ministers en voor welke bevoegdheid. We onthouden dat Marc Van Ranst als minister van Volksgezondheid op het lijstje heeft gestaan van Conner Rousseau en dat Vincent Van Quickenberge niet eerste, niet tweede maar derde keuze was en dit onder een minimum aan enthousiasme bij anderen.
Ook Wetstraatjournalist Wouter Verschelden ziet geen oplossing en dat is het meest bangelijke.
Het boek is ondertussen aan een derde druk toe en krijgt zeker een vervolg.
Een goede raad: lees het voor midden oktober want dan kan de politieke situatie plots weer totaal anders zijn.