Zou er ooit al zo veel volk zijn geweest in de aula Chrysant op de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof en dit op een koude dag? De mensen stonden tot in de gangen om afscheid te nemen de man die heel Wilrijk en heel de wielerwereld kende en omgekeerd. Zonder Stan zal Wilrijk nu snel anders worden, niet meer het Geitendorp met de vele wielerkoersen en opgeslokt als district door Antwerpen.
In zijn vele functies en hoedanigheden was Stan in Wilrijk het cement tussen de mensen, misschien het meest voor ex-Wilrijkenaars die toch nog graag naar Wilrijk kwamen en niet gelukkig waren als ze Stan niet hadden gezien. Op zijn uitvaart waren ze er allemaal, toch diegenen die nog te been zijn want de jaren tikken snel weg.
Een uitvaart die Stan zelf had georganiseerd want Stan wist al dat het Moment zou komen. Toch iets vroeger dan verwacht. Iets aan zijn oude hart en de medische wetenschap die niet meer kon ingrijpen. Een hart dat geleden had door de onverwachte dood van zijn Magriet in de penibelste tijd van corona.
De uitvaart die Stan zélf regisseerde was perfect. De sfeer van het dorp van weleer, de muziek, de teksten, de vele foto’s, de anekdotes verteld door zijn zoon Stefan of … door Stan zelf. Hij had teksten ingesproken en er waren video’s van hem. Met als onvergetelijk hoogtepunt: Stan die iedereen toesprak, iedereen dankte, iedereen opriep om goed te zijn van mekaar. Aan het spontaan applaus in de aula kwam geen einde.
Stan heeft al onze boeken gelezen, hij sprak er mij telkens over aan, hij kwam geregeld naar het Hof van Assisen in Antwerpen, als hem iets niet duidelijk was, dan vroeg hij om uitleg. Toen ik mee aanschoof om de familie mijn deelneming te betuigen, zegde zijn dochter Rita me: ‘Ons vokke heeft uwen nieuwen boek nog helemaal willen lezen.’ Zo was Stan Lauwers en zo kenden velen hem. De kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen mogen fier zijn op hem.
