Kleurloze debatten en een voorspelbare uitslag in ongerieflijke zaal waar – letterlijk – de tijd stil staat. Het klokje uit de Aldi dat hier, na de renovatie in plaats van de eerbiedwaardige vooroorlogse horloge, aan een nageltje werd opgehangen, staat stil.
Het proces bracht veel overbodigs en de actoren zouden moeten beseffen dat kwaliteit wordt gewogen en niet wordt gemeten.
Al bij al is de vertoning nog meegevallen omdat de situatie vanaf de eerste dag glashelder was dankzij een allesomvattende akte van beschuldiging en scherpe lichtbeelden met precieze bijschriften. Het requisitoir drie dagen later was zelfs niet meer nodig maar werd, helaas, toch abondant gebracht.
Dat de geluidsinstallatie de slechtste van het land is, enz.., nemen we er dan bij. Nee, moeten we erbij nemen, want voor justitie ‘ligt het aan de mensen zelf’ omdat ze te traag, te stil, te luid, te stil spreken of met de mond amper open.
Moge de pleidooien kort en bondig zijn en dit met heimwee naar de tijd dat hier door krachtige stemmen en met een perfecte articulatie gepleit werd zonder microfoon. Piet Van Eeckhaut, Jef Vermassen, Werner Lens en Fred Erdman hebben dat nog gekund. Jef heeft het overleefd.
Dat waren de hoogdagen van het Hof van Assisen, ondertussen verschrompeld tot een pantomime, een vorm van visueel theater.
Het Laatste Woord van Joris Wils staat hopelijk straks in Het Laatste Nieuws want het was én onbegrijpelijk én uiteraard onverstaanbaar in de zaal. Dat hij spijt heeft, dat hebben we wél verstaan.
De volksjury wist al lang dat het moord was. Ze hebben vrijwel nooit iets opgeschreven.
