Reacties – Ivo Poppe en zijn vele vage doden – Was het pure goedheid of criminele gloriol?

Van 9u10 tot 12u20 hebben ze geluisterd naar wat openbaar aanklager Serge Malefason te zeggen had over de echte of veronderstelde moorden die Ivo Poppe (1956) in Menen, Kortrijk of Wevelgem zou hebben gepleegd.


Twaalf burgers met gezond verstand, zonder persoonlijke linken naar advocaten of magistraten, krijgen de volgende twee weken het dossier voorgelegd van diaken Ivo Poppe (1956) uit Wevelgem die, toen hij tussen 1989 en 2011nog verpleger was, een onbekend aantal sukkelaars geholpen zou hebben bij het sterven.


Hij was laatstejaars verpleegkunde toen zijn eerste dode, een oom, bezweek.


Het begin van ’n lange reeks
als verpleger van 20, 30 en 40 jaar.


Niemand weet hoe lang.
Hij ook niet.

Of was er géén reeks en heeft Poppe zich naar de titel van de grootste Belgische seriemoordenaar gelogen?

Toen hij met zijn spuitjes,
met of zonder lucht er in,
of valium
of met een hoofdkussen,
aan zijn goede werken begon,
bestond het begrip euthanasie amper.

En zeker niet in de juridische zin.


Niets staat vast in dit dossier.

Deed hij het uit goedheid,
uit slechtheid
of hoogheidswaanzin?
“Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.”

Of
– wie weet –
gedreven door machten en krachten
waaraan hij niet kon weerstaan?


Of, nog straffer,
stel je voor dat hij alles heeft verzonnen?

Jaren na zijn laatste dode,
zijn eigen moeder,
en toen hij voltijds diaken en stervensbegeleider was geworden,
trok hij in Kortrijk
naar een jonge psychiater
Wim Detroyer (1971)
die hij vertrouwde.


Beroepsgeheim.

Hij vertelde Wil Detroyer,
bij iedere consultatie,
sterke verhalen over zijn doden.
Met almaar meer details.

Genoot hij van zijn verhalen?
Verzon hij ze?
Dikte hij ze aan?
Een narcist pur sang?

Zou hij zijn verhalen ook in de biechtstoel hebben verteld?
Werden die vertellingen daar opgeborgen in de koffer van het biechtgeheim?


Nee, dit is geen gek

Het duurde.
Tot de psychiater er zeker van was niet met een gek te doen te hebben.
Hij zette zijn beroepsgeheim aan de kant.

Die verwittigde eerst een andere psychiater,
ook uit Kortrijk,
de gekende gerechtspsychiater Paul Lodewyck (1949).
“Wilt ge eens wat weten?”

Ze luisterden met twee
en
allebei
zagen ze in Ivo Poppe een levensgevaarlijk individu.
Iemand die misschien nog bezig was met zijn gedoe.
“Ik zal het parket een fax sturen…”


De laatste begrafenis

Eind mei 2014 werd Ivo Poppe,
na een begrafenis die hij in tuniek voorging als diaken,
opgepakt.


Sedertdien zit hij in het prison.
Hij werd 76 keer ondervraagd.
De speurders hoorden 76 varianten.

Hoeveel doden?
Hoeveel moorden?

Tussen 0 en 40.


De zieke man

Hij lijdt aan prostaatkanker en wordt behandeld.
In Wevelgem blijven ze hem de beste diaken ooit vinden.
Ook de families weten geen kwaad woord.

Aan zijn doden heeft hij geen frank en geen euro verdiend.


Harde bewijzen

Wie hier het refreintje zingt
over “gebrek aan materiële bewijzen”
zal gretig aanhoord worden.

Dat was ook zo tijdens de parachutemoord, destijds.

Marc De Leeuw,
de wetsdokter-professor
die de tientallen dossiers doornam
en veel leugens of fantasie aanstipte,
is helaas
vorige maand
zelf overleden aan een hersentumor.

Werner Jacobs komt het morgen uitleggen, in zijn plaats.


door Gust Verwerft

Brugge/maandag 22 januari 2018