Reacties – Ivo Poppe en zijn vele vage doden – Was het pure goedheid of criminele gloriol?
Van 9u10 tot 12u20 hebben ze geluisterd naar wat openbaar aanklager Serge Malefason te zeggen had over de echte of veronderstelde moorden die Ivo Poppe (1956) in Menen, Kortrijk of Wevelgem zou hebben gepleegd.
Twaalf burgers met gezond verstand, zonder persoonlijke linken naar advocaten of magistraten, krijgen de volgende twee weken het dossier voorgelegd van diaken Ivo Poppe (1956) uit Wevelgem die, toen hij tussen 1989 en 2011nog verpleger was, een onbekend aantal sukkelaars geholpen zou hebben bij het sterven.
Hij was laatstejaars verpleegkunde toen zijn eerste dode, een oom, bezweek.
Het begin van ’n lange reeks
als verpleger van 20, 30 en 40 jaar.
Niemand weet hoe lang.
Hij ook niet.
Of was er géén reeks en heeft Poppe zich naar de titel van de grootste Belgische seriemoordenaar gelogen?
Toen hij met zijn spuitjes,
met of zonder lucht er in,
of valium
of met een hoofdkussen,
aan zijn goede werken begon,
bestond het begrip euthanasie amper.
En zeker niet in de juridische zin.
Niets staat vast in dit dossier.
Deed hij het uit goedheid,
uit slechtheid
of hoogheidswaanzin?
“Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.”
Of
– wie weet –
gedreven door machten en krachten
waaraan hij niet kon weerstaan?
Of, nog straffer,
stel je voor dat hij alles heeft verzonnen?
Jaren na zijn laatste dode,
zijn eigen moeder,
en toen hij voltijds diaken en stervensbegeleider was geworden,
trok hij in Kortrijk
naar een jonge psychiater
Wim Detroyer (1971)
die hij vertrouwde.
Beroepsgeheim.
Hij vertelde Wil Detroyer,
bij iedere consultatie,
sterke verhalen over zijn doden.
Met almaar meer details.
Genoot hij van zijn verhalen?
Verzon hij ze?
Dikte hij ze aan?
Een narcist pur sang?
Zou hij zijn verhalen ook in de biechtstoel hebben verteld?
Werden die vertellingen daar opgeborgen in de koffer van het biechtgeheim?
Nee, dit is geen gek
Het duurde.
Tot de psychiater er zeker van was niet met een gek te doen te hebben.
Hij zette zijn beroepsgeheim aan de kant.
Die verwittigde eerst een andere psychiater,
ook uit Kortrijk,
de gekende gerechtspsychiater Paul Lodewyck (1949).
“Wilt ge eens wat weten?”
Ze luisterden met twee
en
allebei
zagen ze in Ivo Poppe een levensgevaarlijk individu.
Iemand die misschien nog bezig was met zijn gedoe.
“Ik zal het parket een fax sturen…”
De laatste begrafenis
Eind mei 2014 werd Ivo Poppe,
na een begrafenis die hij in tuniek voorging als diaken,
opgepakt.
Sedertdien zit hij in het prison.
Hij werd 76 keer ondervraagd.
De speurders hoorden 76 varianten.
Hoeveel doden?
Hoeveel moorden?
Tussen 0 en 40.
De zieke man
Hij lijdt aan prostaatkanker en wordt behandeld.
In Wevelgem blijven ze hem de beste diaken ooit vinden.
Ook de families weten geen kwaad woord.
Aan zijn doden heeft hij geen frank en geen euro verdiend.
Harde bewijzen
Wie hier het refreintje zingt
over “gebrek aan materiële bewijzen”
zal gretig aanhoord worden.
Dat was ook zo tijdens de parachutemoord, destijds.
Marc De Leeuw,
de wetsdokter-professor
die de tientallen dossiers doornam
en veel leugens of fantasie aanstipte,
is helaas
vorige maand
zelf overleden aan een hersentumor.
Werner Jacobs komt het morgen uitleggen, in zijn plaats.
Brugge/maandag 22 januari 2018
Opmerking van Koen De Vriendt
Spijtig dat men zo hypocriet is.
Hier, in de Antwerpse Kempen, worden ook veel mensen vermoord door dokters en verpleegkundigen.
Maar het is moeilijk om het parket in gang te laten schieten.
Het is héél erg wat er gebeurt maar als men weet dat tienduizenden verpleegkundigen en artsen het doen en gedaan hebben, dan is het spijtig te doen alsof er geen sprake is van genocide in de maatschappij en dat het slechts om enkelingen gaat.
Ook familie is er vaak bij betrokken.
Guido Descamps uit Menen
Ook mijn vader is door Ivo Poppe gedood. geholpen, verlost.
Het was in 1999.
Mijn moeder was erg ziek.
Ze moest meerdere malen per jaar opgenomen worden in het ziekenhuis van Menen voor dokter N.
Ze kon al maanden niets meer doen en had veel pijn.
Vader (92 jaar) moest haar met alles helpen.
We weten hoe lastig het voor ons vader was met een vrouw die pijn heeft en letterlijk veel kan eisen van haar man.
Vader was moe en uitgeput.
Omdat moeder weer naar het hospitaal moest, zegden we aan pa “Ga mee, om wat uit te rusten.”
Het was een woensdag.
Moeder kreeg de gepaste verzorging.
-“En U mijnheer, wat is er met U?”
-“Niets, dokter, ik kom mee omdat mijn kinderen dit willen.”
Op donderdag hebben ze mijn vader willen onderzoeken.
Maar hij werkte tegen, met al de kracht die hij nog had.
-“Ik wil geen medische hulp meer.”
-“Ik heb nergens pijn.”
-“En moest mijn tijd gekomen zijn, ik ben er klaar voor.”
Dokter N. zegde.
-“We zullen hem laten rusten.”
-“Maandag onderzoeken we hem onder narcose.”
Vrijdag, na ons werk gingen we onze ouders terug bezoeken.
Waarom lag vader niet meer op de zelfde kamer, bij ons moeder?
Daarna gingen we naar vader.
-“Er zijn hier engeltjes.”
-“Maar gisteren waren hier ook duiveltjes.”
-“Waarom hebben ze mij hier gelegd?”
-“Is er soms iets met ons ma?”
-“Kom, we gaan naar ons ma haar kamer.”
Eerst toelating gevraagd aan de twee verpleegsters die in het bureautje waren.
Nee, het was geen probleem.
Vader was niet ziek.
Ivo Poppe was van dienst maar in een andere kamer.
Vader kon niet meer uit zijn bed.
Hij kon zijn been niet meer opheffen, maar hij was content dat het goed was met ma.
Na ons kwam mijn broer Luc.
Vader zegde: “Er zijn veel mensen die me in mijn leven pijn gedaan hebben, maar ik vergeef het hen.”
Vader was eer gelovig.
Een half uur later waren we thuis.
De telefoon rinkelt.
Het was Poppe die ons meldde dat vader overleden was.
Nu, 15 jaar later, beseffen we waarom hij in een andere kamer lag en waarom hij geen kracht had om uit bed te komen.
Ik ben diabeet en weet ook hoe ik me voel als ik te veel insuline heb gespoten.
We hebben geen klacht ingediend/
We hebben we contact genomen met het hospitaal.
Ze raadden ons aan om een klacht neer te leggen bij het parket.
Dit hebben we niet gedaan.
Vader zou toch niet terugkomen.
We weten ook niet wat er gezegd is tussen vader en dat engeltje Ivo.
We moesten dan een dokter en een advocaat erbij nemen en misschien vader nog laten opgraven.
Nee, bedankt.
Nu, met dit proces, zou ik zeer tevreden zijn moest de waarheid naar boven komen.
Guido